Naar de kapper

3 maart 2014 – Vanochtend naar de kapper geweest. Het werd ook tijd ook. Mijn broer M. die ik na maanden weer eens zag begroette me met ‘Ugh, brrroederrr Winnetou’. Mijn echtgenote K. riep me vorige week met overslaande stem toe: ‘logisch dat je sollicitaties op niks uitlopen.’ Ik sputterde dat mooi lang haar niet lelijk is. En wat dan nog: ik hoef al jaren niet meer jasje-dasje naar kantoor. Laat mij maar lekker in mijn hol zitten, achter de computer stukjes schrijven. Sigaretje erbij en de thermo koffie onder handbereik. Heerlijk toch!

Maar voor de holbewoner die ik inmiddels was geworden bleek een uitstapje naar de dagopvang voor daklozen een onthullende verrassing. Ik kende die mensen alleen van hun uitgestoken hand op het station of bij de bushalte. Van een paar meter afstand vragen ze steevast: ‘meneer, mag ik u wat vragen?’ In het begin trapte ik er in. Je denkt, iemand die verdwaald is zeker, kleine moeite om hem de weg te wijzen. Maar het blijkt om geld te gaan. Ze zijn nog niet klaar met hun prevelementje en hup, daar werp ik al een munt in de uitgestoken hand. Tegenwoordig roep ik pesterig naar een haveloze die vraagt of hij mij iets mag vragen: maar dat doet u al. Maar de humor is niet besteed aan ze.  Daar hebben ze geen tijd voor. Ze moeten meters maken in de stad om hun euro’s te scoren.

In de dagopvang was het anders. Onder mijn lange haar en mijn verwassen Tenson schuilt een jongen die donders goed weet  dat je met een geschoren en gekapte kop het verste komt, wat voor etterbak je verder ook bent. Ik voelde een onaangename werveling van spanning in mijn buik. ‘Je moet wel een stootje kunnen velen,’ had de coördinatrice van de dagopvang mij gewaarschuwd. Maar met een hoop losse munten in mijn zak wist ik me goed voorbereid. Maar geen dakloze die mij erom vroeg. Plots zag ik mezelf in de spiegel van de bar waar kommen met erwtensoep werden gevuld. ‘Holy moly, ze zien me vast als een van hen,’ denderde het bij mij naar binnen. Zo was het. In de rookhoek schoot een graatmagere oude rocker mij aan: ‘Heb jij nog wat gescoord?’ Ik zag blauwe plekken op de rug van zijn hand.

Die afspraak bij de kapper stond al een dag of tien. Dus daar niet van. Ik rekende € 38,50 af.Buiten blies de wind koude lucht over mijn uitgedunde schedel.