Frêle vrouw à 300 pond

Sien

Sien weegt 300 pond. Met haar 160 cm lengte zou je denken aan een omvangrijke dame. Maar niet.

Sien is een en al streling voor het oog. Te beginnen bij haar kleine borstjes. Ze steken pront vooruit. Haar buik heeft de vorm van een ovaaltje dat lichtjes bolt en dat eindigt in een zachte vallei. Die vallei loopt uit in bevallige dijen. Haar fijn gesneden gezicht met hoge jukbeenderen zou je de droom van elke klassieke kunstenaar kunnen noemen.

Sien is bezig. Met een natuurspons wast ze haar lijf. Dat doet ze al sinds 1965, want zolang al staat ze in onze tuin. Het is een waterbeeld.  De mooiste plek voor haar zou daarom aan het water zijn. Maar de oever langs onze watergang is te drassig. Daarom heeft ze altijd bij de coniferenhaag gestaan. In vijftig jaar groeide die haag uit tot een amper te beteugelen plaag. Vorig jaar hebben we hem gerooid. En ineens stond onze Sien in een zinloze leegte.

Vandaag is ze verplaatst. Naar een hoek in de tuin. Achter haar rug groeit een nieuw decor van klimplanten.  Vader en zoon Jongerius van de gelijknamige firma in grafmonumenten kwamen met een middeleeuwse handkraan. Sien kreeg een strop onder haar oksels. Met een lier werd ze van haar sokkel getild. Vader en zoon schoven het mechaniek waar ze aan hing drie meter verder. Ze dolven een nieuw gat waar de sokkel weer in kwam te staan. En zachtjes kwam Sien daarop terecht.

Vader Jongerius wist te vertellen dat het origineel van Sien in het museum van Napels staat. Een naamloos gebleven Romeinse beeldhouwer hakte haar ooit uit een brok zuiver wit Carrara marmer. Maar hoe ze daar heet wist hij niet. Voorlopig blijft Sien dus Sien.

Ze weet zich met haar nieuwe plek in onze tuin weer in de rug gedekt. Het geeft haar de veiligheid die ieder kwetsbaar schepsel nodig heeft.

Menno Jongerius zet Sien op haar nieuwe plek.